Kościół p.w. św. Jadwigi
 |
Pierwotny z 1289 uległ zniszczeniu w czasie wojen husyckich ok. 1430. Nowy kościół wzniesiono w latach 1542-1543. W 1556 został przekazany ewangelikom, a w 1654 zwrócony katolikom. Był przebudowany w XVIII w., wzbogacony o wieżę zachodnią i przybudówki w 70 latach XIX w. Orientowany, murowany w obecnym układzie dwunawowy z nieforemnym, wielobocznym zakończeniem części wschodniej, z wieżą od zachodu oskarpowaną na narożach, ujętą kruchtami, nakryty dwuspadowym dachem i neogotyckim hełmem na wieży. We wnętrzu zachowały się: gotycka rzeżba Madonny z ok. 1440 , renesansowy strop kasetonowy i stalle oraz wyposażenie pochodzące z XVIII w i XIX w.
- Tekst pochodzi z portalu Wratislaviae Amici
Wyciąg z inwentaryzacji hrabiego Hoverdena
- 1636. Seidlitz, Christ, v., auf Niclasdorff etc.
- 1693. Friede, Gottfr. Mart. v.
- 1706. Zolicofer, Christ. Wilh. v.
- 1726. Lohenstein, Gottfr. Joh. v.
- 1726. Reisewitz, Hedw. Sus. v.
- 1732. Lohenstein, Cunig. Elis. v.
- 1732. Lohenstein, Joh. Carl.
- Schlesiens Grab-Denkmale und Grab-Inschriften. Graf Hoverden'schen Sammlung - Breslau 1870-72. -
Epitafia laborantów
Na ścianie transeptu starego kościoła w Miłkowie - małej wiosce nieopodal Karpacza - podziwiać możemy bogato zdobione barokowe nagrobki. Wykute w granicie epitafia upamiętniają członków najbardziej niezwykłej organizacji cechowej, jaka istniała w Europie - karkonoskich laborantów.
Laboranci -:
W XVIII w. Mysłakowice zasłynęły jako centrum medycyny górskiej. W czasie wojny trzydziestoletniej na północne stoki Karkonoszy uciekali prześladowani laboranci z Czech. Wielu z nich osiedliło się na terenie dzisiejszej gminy Podgórzyn. Leki tu wyrabiane docierały do całej niemal Europy. Ostatecznie laboranci przegrali w walce z licencjonowanymi lekarzami. O słynnych laborantach z Miłkowa przypomina 7 barokowych nagrobków w murze kościoła.
- Tekst pochodzi z portalu Wratislaviae Amici
Epitafium Gottfrieda Seidel oraz jego żony Anny
Podwójne barokowe epitafium Gottfrieda Seidel, handlarza ze Ściegnów, syna Gottfrieda Seidel oraz Rosiny zd. Schüllert, urodzonego 12 listopda 1701 roku, ożenionego w 1727 roku a zmarłego 29 stycznia 1782 roku w wieku 80 lat, 2 miesięcy i 17 dni oraz jego żony Anny Eliesabeth Seidel zd. Exner, córki Gottfrieda Exner i Anny Marii zd. Saniter, urodzonej 7 lipca 1710 roku w Ściegnach, która przeżyła z Gottfriedem Seidel 53 lata małżeństwa i urodziła 4 synów oraz 5 córek. Doczekała się 10 wnuków oraz 2 prawnuków. Zmarła 3 sierpnia 1780 roku w wieku 70 lat i 26 dni.
Barokowe epitafium
Podwójne barokowe epitafium z czystymi płycinami.
Epitafium Gottfrieda Exner oraz jego żony Anny
Podwójne barokowe epitafium Gottfrieda Exner, handlowca, syna Friedricha i Rosiny zd. Kleinert, urodzonego 5 listopada 1683 roku. Jego pierwszą żoną była Anna Maria Sanniter, z którą miał 2 synów i 7 córek, a drugą żoną Anna Rosina Exner. Zmarł 11 lutego 1745 roku w wieku 61 lat 3 miesięcy i 5 dni. Prawa strona poświęcona jest jego żonie Annie Marii Exner zd. Sanniter, córce Jonasa i Marii End, urodzonej 11 grudnia 1685 roku. 2 października 1707 roku wyszła za mąż za Gottfrieda Exner ze Ściegnów. Zmarła 20 czerwca 1740 roku w wieku 54 lat i 27 tygodni.
Epitafium Agneli Exner
Podwójne barokowe epitafium, z tym że tylko prawa strona posiada inskrypcję, która poświęcona jest Agneli Exner zd. Gohsmann, córce Johanna Christopha - laboranta medycyny oraz Marii Anger, urodzonej 24 maja 1701 roku. W 1724 roku wyszła za mąć i urodziła 8 synów oraz 4 córki. Zmarła 30 czerwca 1770 roku przeżywając 69 lat, 1 miesiąc i 6 dni.
Epitafium Davida Soelnera oraz jego żony Marii
Barokowe epitafium poświęcone Davidovi Soellner, synowi Davida i Marii zd. Seidel, urodzonemu 8 lipca 1727 roku. Pierwszą jego zoną była Maria Magdalena Pfass, z którą sie ożenił 19 stycznia 1750 roku, a która trzy lata później 23 lipca 1753 roku zmarła. Drugą żoną, z którą się ożenił 2 listopada 1763 roku była Maria Elisabeth Myhans, córka Gottfrieda, zmarła 2 lipca 1777 roku. Druga część poświęcona jest pierwszej żonie Marii Magdalenie zd. Pfass, córce Christopha i Susanny zd. Mend, urodzonej w 1730 roku. 18 stycznia 1750 roku wyszła za mąż za Davida Sollner i zmarła trzy lata po ślubie 23 lipca 1753 roku.
Płyta nagrobna Christopha Siegerta i żony Rosiny
Skromna płyta nagrobna poświęcona Christophowi Siegert oraz jego żonie Rosinie zd. Meywald
Barokowe epitafium
Podwójne barokowe epitafium z czystymi płycinami.
Epitafium Christopha Pfass i jego żony Susanny
Barokowe podwójne epitafium poświęcone Christophowi Pfass, handlowcowi, synowi Christopha i Marii zd. Maiwald, urodzonemu 30 kwietnia 1683 roku. 11 października 1718 roku ożenił się z Susanną Mend córką Balthasara. Zmarł 9 lutego 1763 roku w wieku 69 lat, 9 tygodni i 9 dni. Prawa strona poświęcona jest jego żonie Susannie Pfass zd. Mend, córce Balthasara i Rosiny zd. Hornig, urodzonej 4 listopada 1699 roku a zmarłej 26 lutego 1770 roku przeżywszy 70 lat.
Nagrobek Allisie Schneider
Nagrobek w kształcie postumentu z krzyżem u góry, poświęcony Allisie Schneider, wdowie Foerster zd. Mayer, urodzonej 28 kwietnia 18. . . a zmarłej 11 października 19. . .
Daty roczne zasłonięte przez bluszcz.
Nagrobek Anny Prescher
Nagrobek w kształcie postumentu z krzyżem u góry, poświęcony Annie Prescher zd. Maiwald, urodzonej 17 października 1833 roku a zmarłej 8 września 1910 roku.
Nagrobek Karla . . . . . .
Nagrobek w kształcie postumentu z krzyżem u góry, bardzo nieczytelny, załonięty liśćmi paproci. Odczytać jedynie można imię Karl.
Nagrobek Theodora Kunze
Nagrobek w kształcie postumentu z krzyżem u góry, poświęcony Theodorowi Kunze, generalnemu pełnomocnikowi hrabiego Matuschki, żyjącego w latach 1861 - 1928
Grobowiec rodziny von Matuschka
Aby wiedzieć cokolwiek o grobowcu i rodzinie von Matuschka musimy najpierw zapoznać się z dziejami samej miejscowości a szczególnie właścicielami pałacu.
Miejscowość po raz pierwszy wzmiankowana według różnych źródeł w 1241 lub 1305 roku. W XIV w. właścicielem Miłkowa był Nickel von Nibelschütz. Następnie wieś od 1436 r. należała do Lorenza von Runge. W 1491 r. jego potomkowie sprzedali Miłków rodzinie von Reibnitz. Około połowy XVI w. właścicielem miejscowości był Jan von Reibnitz (zm. przed 1592 r.), żonaty z Anną, córką Kunza von Borwitz (zm. 1538 r.) z Nowej Wsi. Z rąk Reibnitzów majątek w Miłkowie odkupił w 1656 r. Karl Heinrich von Zierotin z Janic i wybudował pałac. W XVIII w. posiadłość należała m.in. do hrabiego von Topolczan i od 1737 roku do hrabiego Leopolda Wilhelma von Waldsteina. Następnie Miłków otrzymała w 1765 roku jego córka Maria Krystyna, małżonka hrabiego Giovanniego Nepomucena von Londron-Laterano und Castel Romano (zm. 1786 r.), który w 1778 roku gruntownie przebudował pałac. Po jego śmierci w 1786 r. majątek przeszedł na wdowę, hrabinę Marię Christinę z domu Waldstein, zmarłej w 1794 r. W 1792 r. majątek odziedziczyła ich córka Maria Teresa. Wyszła ona za mąż za Bernarda Marię von Matuschka-Toppolczan (1768-1820) i w ten sposób dobra w Miłkowie przeszły w ręce rodziny Matuschka.
Rodzina Matuschka-Toppolczan wywodziła się z Czech. W 1651 r. Fryderyk Matuschka był właścicielem dóbr w okolicach Jawora i Bolkowa. Jego syn Ernst w 1715 r. otrzymał od cesarza tytuł hrabiowski. Z kolei syn tegoż – Henryk Gottried był znanym badaczem przyrody i autorem poważnego działa naukowego „Flora Silesiaca” (1779). Synem Henryka był właśnie Bernard Maria Matuschaka, który stał się właścicielem Miłkowa. Po 1825 r. majątek, szacowany na 90 tys. talarów, należał do hrabiego Theodora von Matuschka.
Następnym właścicielem majątku był Benno Maksymilian Hugo (1827-1875), wnuk Bernarda i Marii Teresy. Po nim miejscowość oddziedziczył syn Bernard Józef Maria (1857-1895), dwukrotnie żonaty: z Eweliną hrabiną von Sternberg und Rudelsdorf (zm. 1881 r.) i Brunislawą hrabiną von Strachwitz z Izbicka (ur. 1863 r.). Poza Miłkowem należały do niego majątki w Karpaczu i Ścięgnach. Po śmierci Bernarda Józefa dziedzicem dóbr liczących 990 ha został jego syn z drugiego małżeństwa Teodor Maria Benno Hiacent Bernard (ur. 1885 r.). Do czasu uzyskania pełnoletniości przez Teodora von Matuschke majątkiem zarządzała hrabina Brunislawa z domu Strachwitz. Teodor von Matuschka jako właściciel dóbr wymieniony był w księgach adresowych do 1930 r. W 1921 r. powierzchnia majątku spadła do 775ha. Według księgi adresowej z 1937 r. w tym czasie posiadłość licząca 634,59 ha należała do hrabiny Ferdynandy von Matuschka z domu von Schmettau. Pozostała ona jej właścicielką do końca drugiej wojny światowej.
W znajdującym się na zdjęciach grobowcu znalazła swe miejsce ostatecznego spoczynku dość liczna grupa przedstawicieli rodziny von Matuschka.